بخش هایی از فصل سرچشمه های عرفان ایران:
«… برای پژوهنده، بسیار دشوار خواهد بود که «تصوف اسلامی» را بکاود و گستره ی گسترده ی ایرانی آن را نبیند و از نظر دور بدارد! بی گمان در گذر روزگاران تاثیر و تاثّرِ هماره، پیوسته و دو سویه ی تصوف ایرانی و اسلامی آشکار است! این تاثیر و تاثّرِ دو سویه، در دوره ی پیدایش و شکوفایی «تصوف» و نیز در دوره ی افول و انحطاط آن هویداست! آنچه بر این تاثیر و تاثّر افزود، زبان پارسی بود که در گستره ی گسترده ای از جهان اسلام گسترش یافت … اسلام که در ایران حضور یافت، چنان نبود که به کشوری عاری از فکر و فرهنگ و تمدن پا گذاشته باشد! عرفانِ مشایخِ ایران آکنده از میراث همین فکر و فرهنگ و تمدن بود! چرا که میراث هیچ ملتی از ملل به مجرد اشغال سرزمین یا در آمدن به آیینی نوین از میان نمی رود، بلکه چون آتشی زیر خاکستر می ماند و با وزش نخستین نسیم، همگام با اندیشه های نوین شعله ور می گردد! این حقیقتی است غیر قابل انکار!…»